6 kwietnia 1793 r. francuski Konwent Narodowy powołał Komitet Ocalenia Publicznego (Comité de salut public), nadzwyczajny organ władzy wykonawczej, który miał chronić nowopowstałą republikę w okresie chaosu i kryzysu przed wrogami zewnętrznymi i wewnętrznymi.
Komitet zastąpił radę ministrów, mając o wiele większe uprawnienia faktyczne. Tylko teoretycznie każda jego uchwała musiała zostać zatwierdzona przez Konwent, który w rzeczywistości decyzje Komitetu przyjmował niemal jednomyślnie (w czym zapewne niemałą rolę grał oględnie mówiąc „autorytet” prominentnego członka Komitetu Maximiliena Robespierre’a, radzącego sobie niezwykle skutecznie z przeciwnikami politycznymi, często przy użyciu gilotyny). Komitet miał szerokie uprawnienia nadzorcze i władzę administracyjną nad siłami zbrojnymi, wymiarem sprawiedliwości i legislatywą.
Komitet Ocalenia Publicznego wywiązał się ze swych zadań nader sprawnie, organizując skuteczną obronę republiki przed I koalicją monarchii europejskich, jak i tłumiąc krwawo (czy wręcz zbrodniczo) rojalistyczną kontrrewolucję w Wandei. Nie uchroniło to jednak samego Komitetu przed upadkiem w wyniku wewnętrznych walk jego członków (w czym niemałą rolę grała ich obawa o własne życie, wynikająca z bezkompromisowych działań Maximiliena Robespierre’a, który wcześniej doprowadził do fizycznego wyeliminowania frakcji hebertystów i dantonistów). W następnym roku po zgilotynowaniu Robespierre’a i upadku jakobinów Komitet zlikwidowano (1795).
AKTUALIZACJA 05.04.2025 © ŁUKASZ SOBANIAK